“Met mijn opa fietste ik als kleine jongen elke woensdagmiddag een rondje vanuit Diepenveen. Eerst richting de Haere in Olst via Landgoed Rande en mevrouw Vis ‘op ’t kasteel’,  terug langs de grote stier bij Marinus de Winter aan de Schapenzandweg. Prachtig vond ik dat. Mijn opa kon als voormalig tuinman voor Baron Stratenus (Huis Nieuw Rande) veel over de omgeving vertellen. Toen wist ik al dat ik niets liever wilde dan later buiten werken”. Aan het woord is Tino van Beek (45), medewerker IJssellandschap.

Tino vervolgt: “Mijn schooladvies wees me richting de reguliere mavo/havo en thuis vonden ze dat ook wel beter. Zo’n 12 jarige die elke dag op en neer moet naar de bosbouwschool in Apeldoorn, liever niet. Maar het was na een tijdje vruchteloos ploeteren op de middelbare school duidelijk; de bosbouwschool ging het worden. Eenmaal daar, was ik als een vis in het water.  Ik liep tijdens mijn opleiding, een paar keer stage bij IJssellandschap. Bij Gerrit Klijn Velderman, die in 2021 met pensioen is gegaan.

Tijd staat niet stil
Nu 30 jaar later, is Tino ruim 25 jaar in dienst. De tijd staat niet stil. Er is veel veranderd. Tino: ‘Het grote verschil zit in 2 zaken. In mijn beginjaren ging het vooral om boswerk. Natuurbeheer bestond eigenlijk nog niet. Dat was meer iets voor Natuurmonumenten. We moesten hout produceren. Echt ‘waldbau’. Op grotere schaal maar ook op kleine, want we verkochten ook openhaardhout en kerstbomen.
Het tweede grote verschil was dat de stichting zelf als ‘boer’ opereerde. Het was in de tijd van directeur Bruil en rentmeester Ten Kate. Collega Jan Slot schaarde per jaar wel zo’n 200 pinken in. Daar waar nu de Vijfhoek (Deventer) is. De pachters brachten ze in april om ze in november weer uit het land te halen. Wij zorgden dan in de tussentijd voor ze. Controleren, afrasteren. Daarnaast hadden we een landbouwtak. Met 60 ha aardappelen en bieten, zelfs nog brouwersgerst. Dan was je in het seizoen met de loonwerker en de collega’s net zolang bezig tot het werk ’s avonds gedaan was. En daarna een biertje. De werkplaats zat toen nog aan de Wetermansweg in Diepenveen. We waren allemaal een stuk jonger, vrijgezel of zonder kinderen. Op vrijdagmiddag na het werk bleven we vaak hangen, gehaktballen halen bij de snackbar van ‘Sjaakie’. Dat had wel wat. Dat doen we nu niet meer.

Specialiseren
Tino: “Nu is het werk anders, ook mooi. Onder invloed van de tijdsgeest veranderde de inhoud. De hectares land die we zelf bebouwden en lieten begrazen gingen naar onze pachters, de vraag naar grond was ook toen al groot.  Bosbouw ging over naar de combinatie bos- en natuurbeheer. De koninkpaarden en galloway-runderen langs de IJssel maakten plaats voor Ruimte voor de Rivier. En er kwamen natuurgebieden bij zoals de Moespotleide, ’t Nijendal, Gooiermars, het beheer van de Dortherbeek,  en Epse Noord waar ik o.a. samen met de bijenvereniging een bijenweide heb gerealiseerd”.

In de jaren is het werk opgedeeld in specialisaties. In park-, natuur- of bosbeheer. Tino is de natuurkant opgegaan. Tino: “ik heb de gidsencursus IVN gedaan en nog niet zo lang geleden de opleiding Bos- en natuurbeheer in Velp afgerond. Natuurlijk leer je het meest in de praktijk. Van het doen, van de mensen om je heen die adviseren in de gebieden.  Zoals Hans Grotenhuis, helaas nu overleden maar lange tijd dé wandelende encyclopedie in natuurgebied De Slenk (Lettele)”.  

Blessen
Maar bosbouw trekt ook. Tino: ‘Een groot deel van mijn (seizoens)werk zit in het blessen: het merken van de bomen die gekapt mogen worden (oranje ring) of juist moeten blijven omdat er bijvoorbeeld een vleermuisnest zit (blauwe stippen). Zo weet de hout-aannemer wat om mag en wat niet. Dit doe ik afhankelijk van het doel. Is het een parkbos? Dan hou je zoveel mogelijk diversiteit.  Is het een productiebos? Dan kijk je naar zo recht mogelijke stammen. Ik denk graag mee, heb een mening. Ik ben nogal zwart/wit, dat past me goed in het werk. Ik hou me aan de opdracht en het doel. Ach ja, soms laat je een mooie boom langs het pad staan die welllicht ook weg had gemoeten. Naast het blessen en het natuurwerk begeleid ik de zaterdagvrijwilligers, overleg ik met vrijwilligersgroepen als de Groene Knoop en andere (natuur)clubs. Mijn jongensdroom is waarheid geworden.  Dat is niet voor iedereen weggelegd. Ja, ik zie mij ook de komende jaren nog wel bij de stichting werken”.